مطالب مرتبط
مطالب مرتبط
با گذر از سنت به مدرنیته، برگزاری مراسم عروسی در مناطق مختلف کشور کوتاه و یک شکل شده است؛ اما در گذشته، نحوه‌ی اجرای خدمات عروسی در بعضی مناطق، حتی از یک روستا به روستای دیگر متفاوت بود. یکی از مناطقی کهتشریفات عروسی را به شیوه‌های جالب و متفاوتی برگزار می‌کردند، کردستان است.
یک پژوهشگر منطقه‌ی کردستان با بیان این‌که بسیاری از دیگر رسوم، کم‌رنگ یا در بعضی موارد از بین رفته‌اند، درباره‌ی مراسم خواستگاری و سفره عقد در کردستان اظهار کرد: رسم خواستگاری در این منطقه به این صورت بود که پسر موضوع خواستگاری را با بزرگ‌تر خانواده‌ی خود در میان می‌گذاشت و اگر نظر او مساعد بود، چند نفر از مردان فامیل داماد برای خواستگاری به خانه‌ی دختر و نزد پدر یا بزرگ‌تر او می‌رفتند. پدر عروس هم در جواب، از خانواده‌ی داماد زمان می‌خواست تا از بزرگ‌ترهای فامیل و خانواده‌اش مشورت بگیرد. اگر جواب مشورت مثبت بود، یک روز خانواده‌ی داماد به خانه‌ی عروس می‌رفت. در آن روز و بعد از گرفتن جواب، یک نفر از مردان خانواده‌ی داماد در میان مجلس بلند می‌شد و دست تمام مردان فامیل خانواده‌ی عروس را می‌بوسید. به این رسم «دسماچ که‌ده‌ی» می‌گویند و به این معنی است که کار، قطعی شده است. چند روز بعد از اجرای این رسم، برگزاری مراسم عقد تدارک دیده می‌شود.
شیوه‌ی برپایی مراسم عقد در بخشی از کردستان نیز توضیح میدهند به این رسم «ماره بریه‌ی» هم می‌گویند و در یک روز، خانواده‌ی داماد غذا و خوراکی تهیه میکند و بعدازظهر همراه فامیل خود به خانه‌ی عروس می‌رود. بعد از این‌که اقوام عروس و داماد شام را صرف کردند، عده‌ای از مردان در یک اتاق جمع می‌شوند و ماموستا (به زبان کردی به‌معنی شیخ) را دعوت می‌کردند و دختر را در جمع همان مردان به عقد پسر درمی‌آوردند انها دی جی مهمانی ندارند و از موسیقی سنتی بهره میگیرند.و اجرت ماموستا را خانواده‌ی داماد پرداخت می‌کرد..
هفت شبانه‌روز جشن
این پژوهشگر درباره‌ی مراسم عروسی در بخش‌هایی از این استان، توضیح داد: مراسم عروسی تقریبا یک هفته طول می‌کشد؛ از روز دوشنبه تا روز چهارشنبه، زنان همسایه برای کمک به خانه‌ی داماد می‌روند و نان می‌پزند. در این روزها، مراسم پای‌کوبی هم انجام می‌شود. روز چهارشنبه، خانواده‌ی داماد یک زن و یک دختر را به‌عنوان «پاوه‌یو» و«جل هرگیر» به خانه‌ی عروس می‌فرستد. همراه آن‌ها هم چند نفر را با بز و گوسفند می‌فرستد تا آن‌ها را در خانه‌ی عروس سر ببرند.
او درباره‌ی «پاوه‌یو» و«جل هرگیر» بیان کرد: پاوه‌یو در خانه‌ی عروس غذا می‌پزد و بر دستان عروس حنا می‌گذارد و او را برای مراسم آماده میکند، «جل هرگیر» هم لباس عروس را که خانواده‌ی داماد تهیه کرده و دوخته‌اند به خانه‌ی عروس می‌برد. او این لباس‌ها را داخل یک بقچه می‌پیچد و گوشه‌ی از تک‌تک لباس‌ها مانند پیراهن، کوا و سخمه را طوری که از بقچه بیرون باشد، نمایان میکند. او بقچه را به دوش می‌گیرد و یک آینه را هم روی بقچه روی دوش خود می‌بندد. مسوولیت «جل هرگیر» در خانه‌ی عروس این است که فامیل عروس را به جشن عروسی دعوت کند.
تزیین عروس با سکه‌های ناصرالدین‌شاه
وی درباره‌ی مراسم عروسی توضیح داد: لباس‌های عروس در روز عروسی شامل پیراهن، زیرپیراهن و شلوار زنانه‌ی کردی (از جنس براق)، سخمه، کوا و سلطه است. زیورآلات او هم شامل فیس، گوبروک، دکمه و دولاو، لاکوا، بازن، تکبن و گردنبند و لوله با مهره‌های قدیمی است که به عروس آویزان می‌شود.
او درباره‌ی زیورآلات عروس، گفت: فیس، یک کلاه پارچه‌ای است که اطراف آن را با سکه‌های ناصرالدین‌شاهی و احمدشاهی پوشاند‌ه‌اند. لاکوا، گوبروک و دکمه و دولاو هم زیورآلات فلزی هستند که برای تزیین اطراف سخمه و سلطه به کار می‌روند. بازن، دستبندهای برنز و پهنی است که دست‌ها و بازوهای عروس را با آن می‌پوشانند. تکبن، همان کمربند است و لوله هم وسیله‌ای است که به‌عنوان گردنبند از آن استفاده می‌شود و به‌شکل لوله است و از سکه برای تزیین آن استفاده می‌شود.
این پژوهشگر منطقه‌ی کردستان اظهار کرد: به جای استفاده از تاج و تور، از یک وسیله‌ی حلبی به اسم «کلوتی» استفاده می‌شود که به‌شکل استوانه است و بر سر عروس می‌گذارند و روی آن را با یک پارچه یا «کِش» می‌پوشانند و اطراف آن را با گُل و اسکناس به‌وسیله‌ی سنجاق قفلی تزیین میکنند. وقتی عروس آماده‌ی رفتن می‌شود، داخل کفش یا جوراب او یک سکه‌ی پهلوی می‌گذارند که به معنی «پا زرین» بودن عروس است. هنگام خروج عروس از خانه‌ی پدر به سمت خانه‌ی داماد، برادر عروس یک شال به کمر او می‌بندد و دو دست عروس را برادر و یکی از اقوام نزدیک او میگیرند و از خانه خارج میکنند و رهسپار خانه‌ی داماد می‌شوند. گاهی عروس را با اسب یا قاطر می‌برند. قاطر و اسب را هم با جاجیم محلی، زنگوله، مهره و منگوله تزیین میکنند
.
داماد انار و سیب بر سر عروس می‌ریزد
او ادامه داد: در روز عروسی، برادر عروس یا یکی از نزدیکانش روی قاطر سوار و عروس هم به‌دنبال او سوار می‌شود و به سمت خانه‌ی داماد حرکت میکنند. آن‌وقت یک نفر خبر آماده شدن عروس را به داماد می‌دهد و عده‌ای از زنان فامیل داماد مانند خواهر، عمه یا خاله‌ی داماد، چراغ‌های توریِ نفتی و آیینه به‌دست میگیرند و به خانه‌ی عروس می‌روند. چراغ نماد روشنی و آینه نماد زلالی و شفافیت است. در نیمه‌های راه، خانواده‌ی داماد به عروس می‌رسد و اطراف او را می‌گیرد و ترانه‌خوان‌ها با ترانه شروع به خواندن ترانه‌ی «باده باده» (بادا بادا، مبارک بادا) میکنند.
وی بیان کرد: وقتی عروس به خانه‌ی داماد نزدیک می‌شود، داماد همراه یک نفر دیگر و دوست صمیمی‌اش به پشت بام می‌رود و انار، سیب، به، سکه و نقل آماده میکند. داماد هنگام رسیدن عروس، بر سر و تن او، سیب و انار می‌کوبد و دوست داماد هم بر سر عروس و مهمانان، نقل و سکه می‌پاشد. به این رسم «شاباش» می‌گویند. سیب نماد پاکی و باکرگی، انار نماد عشق و به نماد بوی زیبای زندگی است. هنگام ورود عروس به خانه‌ی داماد، عروس را روی لیف (لحاف دستبافت قرمز) می‌نشانند و زیر گوشه‌ای از لیف، حلوا می‌گذارند (در گذشته به جای شیرینی، از حلوا استفاده می‌شد)، وقتی عروس روی لیف می‌نشیند، مادر داماد با گفتن «بسم‌الله» سر عروس را به سمت حلوا خم میکند و سه‌بار آن را تکرار میکند، سپس حلوا را به نزدیکان و همراهان عروس تعارف میکند و به مهمانان می‌دهد. به‌نظر می‌رسد این شیرینی نشانه‌ی خوش‌یمنی و شیرینی وصلت و رابطه‌ی خوب عروس و مادر شوهر است.
بازگشت عروس به خانه‌ی پدرش
او درباره‌ی مراسم بعد از عروسی، توضیح داد: سه روز بعد از تمام شدن مراسم عروسی، مهمانان به خوش‌آمدگویی عروس می‌آیند و بعد از سه روز هم مراسم «تل» (توشه) برگزار می‌شود. در این مراسم فامیل عروس در خانه‌ی خود یک قابلمه برنج می‌پزند و همراه لباس‌های عروس و مقداری جهیزیه به خانه‌ی داماد می‌روند. یک هفته بعد از برگزاری این مراسم، نوبت به آخرین رسم از سلسله رسوم عروسی می‌رسد؛ این رسم «باوان» نام دارد. باوان در لغت به معنای خانه‌ی پدری است. در بعضی مناطق کردستان بعد از سه روز و در بعضی مناطق دیگر آن، بعد از یک هفته که عروس به خانه‌ی داماد رفت، برای دیدن خانواده‌ی خودش به خانه‌ی پدری می‌رود و چند روزی را با آن‌ها می‌گذراند. در آخر این روزها، پدر عروس هدیه‌ای به او می‌دهد تا به خانه‌ی خودش ببرد.
مطالب مرتبط
The mausoleum of Saadi, known also as the tomb of Sa’dy or Sadiyeh, is one of the major tourist attractions of Shiraz. Huge number of Iranians and non-Iranians pay a visit to this burial place withtehran car rental and show their respect to Saadi and interest in his works, prose and poems. This Iranian poet is a globally known scholar whose words have touched many hearts across the world and wakened up many minds to take new steps in their lives to reach higher levels of humanity. The ambiance of this location is much more attractive than its architecture although it has got interesting character by itself.and you go to Tehran with your family and call Iran car rental and aftrer that go to Shiraz or Isfahan easily or we bring you a car in Isfahan airport.
Saadi lived in 13th century, but he’s a man for all centuries. The rich depth of his writings and ideas with social and moral values have gone beyond time. His words have been quoted by Persian speaking people inside Iran and outside alike. Even Western sources have quoted him and continue to do so. He’s widely recognized as one of the great masters of classical Persian literature. Some even title him second only after Ferdowsy whose position for saving the Persian Language is unparalleled and no one could even do what he did.
The reputation of Saa’i in Persian literature is because of his eloquence in using the language. After 8 centuries, his works are still easy to understand and his ideas are still admirable for the speakers of the language. His style of Farsicizing borrowed words from Arabic in Persian made it a lot easier to use those words in everyday use and understand them although Arabic was not a language of the same origin as Persian.
Saadi was a man of learning. Spending infancy and childhood without a father and going through youth in poverty and hardship never stopped him from pursuing learning. Therefore, he left his birthplace to Baghdad where Nezamieh university was the center of knowledge and many studied there in the Islamic world. Among various subjects that he studied there, he proved to be excellent in Arabic literature, Islamic sciences, history, governance, law and Islamic theology.
Saaadi was a man of traveling. Mongols invasion and unstable situation in Iran led him a lifetime of living abroad in various countries like Anatolia, Syria, Egypt,Iraq, Sindh (Today’s Pakistan), India, Central Asia, Hijaz (Today’s Saudi Arabia), etc. Eventually, after 30 years, he returned to his birthplace as an elderly man and was welcomed and highly respected.
He was titled “Sheikh” because of his knowledge and found followers who pursued his values and words.
Saadi’s Mausoleum inside a Persian Garden, Shiraz, Iran
Within two years after his return to Shiraz, Saadi wrote his two most famous books: Bustan, also known as Bostan (The Orchard) in 1257 and Golestan, known as Gulistan (The Rose Garden) in 1258. Bostan is entirely in verse introduces moral virtues and Gulistan is mainly in prose containing stories and personal anecdotes.
His works in forms of Lyrics and Odes are also well-known by the enthusiasts of Persia literature. He has created some works in Arabic as well.
Tiles Decorating the Entrance of Saadi Mausoleum
Saadi was buried in a village outside Shiraz which is now part of the city although it’s at the outskirt in a relatively poor neighborhood. Under Karimkhan-e Zand, the 18th century ruler of Shiraz, the present Saadi’s mausoleum was built to further honor him. It’s in form of a multi-sided building with a cupola on top. From outside it may look like a square structure due to its flat facade decorated with Shirazi tiles depicting tree of life in various colors. Inside, you can see the 8 corners of the building and large lamp hanging from the ceiling. His grave is beautifully carved in Persian.
Later this building was connected to another tomb of a Shirazi poet, Shurideh Shirazi by a colonnade portico. Under Reza Shah, the father of the last Shah of Iran and founder of Pahlavi dynasty, the mausoleum was restored and annexed by some newer parts. Andre Godard, the French architect had been assigned the task of restoring several historical monuments in Iran and so forth.
The Mausoleum of Saadi is located inside a garden where beautiful flowers and several cypress trees are planted to make the setting even more beautiful. A fish pond in an underground reached by some steps lead visitors to some water channels that has been in use since the time of Saadi at this place. Today there’s some fish crossing channels and coming to the center where people can see them.
Recently, as more and more people come to this place to visit Saadi’s Mausoleum and show their respect to the poet, the garden has been enlarged and can accommodate three times more visitors in it.